Met Bezielen op Wielen zijn we een weekje gaan ‘hyggen’ in Denemarken. Verrassend, een aanrader dat land. Fijne mensen, persoonlijk ook en ze kijken je fris en vrolijk recht in de ogen. 

Nu hebben we ook het Postkær Stenhus bezocht in het Nationaal Park Mols Bjerge. We stonden er vlakbij geparkeerd voor de nacht. Je voelt als het ware de magische energie van dit soort plekken. Waarom staan ze juist hier op deze plek en waarom op deze manier? Onze voorouders wisten de stenen zo te positioneren dat je de zonsopgang tijdens de lente-equinox boven de heuvels kunt zien als je kijkt door de ruimte onder het hunebed. Bijzonder niet? Bedenk daarbij dat de cirkel van 23 stenen (elk 5 ton wegend) een diameter heeft van 20 meter en dat de deksteen 12 ton weegt. Dat ze vanaf het strand (2 km verderop) naar hier vervoerd zijn (door heuvelachtig terrein). De moderne wetenschap staat nog steeds voor een raadsel. 

Hoe zit dat nu met die klaproos? Die staat parmantig op de voorgrond van een van de beroemde ganggraven in Denemarken (de Kong Asgers Høj). Wanneer je je bedenkt dat die grafheuvel hier ruim 4000 jaar geleden is gebouwd dan word je daar wel stil van. Althans, wij wel. Hoe mooi is het dat wij hier nu nog van kunnen genieten. En hoe lang duurt dat nog als je ziet hoe wij nu met onze aarde omgaan. Beseffen wij ons nog wel voldoende dat wij onze aarde niet van onze ouders geërfd hebben, maar van onze kinderen lenen? Dat zal de klaproos niet zo boeien. Die redt het wel. Een klaproos kan namelijk kiemrust aanhouden van wel 80 tot 100 jaar. Slaat zo generaties over om weer op te komen en er weer fier bij te staan. Wat er ook gebeurt. Ons is die vaardigheid niet gegeven. In een tijd van verlies (want we verliezen nog elke dag soorten op deze aarde) moet het toch onze opgave zijn dat we waarheden en vaardigheden doorgeven die altijd waarheden en vaardigheden waren en zullen zijn en dat we nooit vergeten stil te staan bij wat we kwijtraken, elke dag dat we leven? Laat de klaproos onze getuige zijn.